.jpg)
छँदाविषयी - हे अनिल अवचट याच्या अनेक चाँगल्या पुस्तकाँपैकी एक पुस्तक.माणसाच्या आयुष्यात असलेले छँदाचे स्वरुप आणि त्याच्या स्वतः च्या जीवनातील विविध छँद वाढविण्यामागचे त्याँचे प्रयत्न याचे छान वर्णन या पुस्तकात आहे.
शिकणँ ही प्रक्रिया सतत चालूच असते. एखाद्या नव्या गोष्टी कडे लक्ष वेधले जाते आणि आपण त्याच्या मागे लागतो. हा शिकण्याचा काळच फार रम्य असतो.बोटे वळू लागतात. डोकँ त्या दिशेने चालून पकड घेउ लागतँ. आणि आपल्या हातुन एक नवीन गोष्ट उमटू लागते. ती एकच गोष्ट आपण अनेकदा करू लागतो.मग त्याचे वेड लागते.नन्तर आपण ती दुसर्याला करू देउ लागतो. प्रत्येक पायरीचा आनँद वेगवेगळा असतो.आनँद वाटल्या शिवाय त्या शिकण्याचे खरे सार्थक होत नाही.माझी अशी खात्री आहे की निसर्गाने प्रत्येकाला कलागुण दिलेलेच आहेत, त्याच्याकडे बघणे, ते वाढवणे, त्याला अग्रक्रम देणे आपल्या हातात आहे. त्याचा निर्भेळ आनँद लुटण्यासाठी त्याच्यातून पैसा मिळविण्यापासून किँवा किर्तीच्या विचारापासून दूर राहिलेलँ बरँच.
आपण या व्रत्तीने शिकत, प्रयत्न करत राहिलो तर कोण ना कोण गुरु भेटत राहतात.आणि कसली अपेक्षा न ठेवता महत्वाच असँ काही देउनही जातात. आपणही पुढच्याना याच भावनेनँ देत राहायचँ.अशा व्रत्तीतूनच कदाचित इथँ निकोप कला सन्स्क्रुती नाँदू लागेल हा भरवसा.
.jpg)
डोक्यात काही छँद असलेल्या माणसाँच मन काही वेगवेगळच असतँ.त्याला जे करावँ वाटतँ तेच तो करत असतो.ती कितीही क्षुल्लक गोष्ट असो.त्याचा अर्थिक फायदा असो वा नसो.त्यावेळी महत्वाची कामँ डोक्यावर बाँधलेली असोत तरी तो ती क्षुल्लक गोष्ट करीत बसणारच
